Strijders voor de Vrede

Onze visie

Strijders voor Vrede is een beweging van Israëli's en Palestijnen die samenwerken om een einde te maken aan de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden en om een rechtvaardige vrede in de regio te bevorderen, gebaseerd op gelijke rechten voor alle mensen tussen de Middellandse Zee en de Jordaan.

Onze beweging is in 2006 opgericht door voormalige strijders: Israëlische gevechtssoldaten aan de ene kant, en Palestijnse gevangenen die gevangen zaten voor gewelddaden aan de andere kant. Beide partijen kwamen tot het besef dat een geweldloze strijd voor vrede en gerechtigheid meer effect zou kunnen hebben dan een gewapende strijd om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen.

In de loop der jaren hebben nieuwe generaties vredesactivisten zich aangesloten bij de beweging van Combatants for Peace. Hun gemeenschappelijke noemer is een diepe bereidheid om met "de andere kant" om te gaan, te luisteren, te debatteren en samen te werken.

Combatants for Peace is uitgegroeid tot de grootste gezamenlijke Palestijns-Israëlische NGO in de regio. Dit is omdat wij in een unieke en cruciale behoefte voorzien: wij zijn de enige gezamenlijke groep die zich primair richt op het ondernemen van actie om het huidige politieke systeem te veranderen. Dialoog is belangrijk - maar in de huidige politieke realiteit is het niet genoeg. Actie is essentieel om echte en blijvende verandering tot stand te brengen.

✓ Wij willen vrede voor alle mensen in de regio. Dit conflict heeft te lang geduurd. Er moet een andere weg worden gekozen, een weg van vrede en solidariteit.
✓ Wij zien een toekomst van vrijheid en waardigheid voor beide partijen. Om van vrede een realistisch perspectief te maken, moeten we samenwerken om een einde te maken aan de bezetting van Palestijns grondgebied.

Onze beweging belooft meer te doen dan te spreken. Wij roepen op tot gezamenlijk verzet tegen het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, met gelijke deelname van zowel Palestijnse als Israëlische vrijwilligers, vrouwen en mannen, oud en jong, met de steun van partners van vrede en gelijke rechten uit de hele wereld.

Wat we doen

1. Vredeseducatie en Bewustmaking

Wij geloven in het transformatiepotentieel van ieder mens. We kunnen van anderen leren als we vertrekken vanuit de positie van het luisteren.

Onze activiteiten omvatten:

1.1 Ontmoetingsbijeenkomsten waar onze activisten groepen jonge Israëli's en Palestijnen ontmoeten om verhalen te vertellen over persoonlijke transformatie. Wat was er nodig voor een Israëlische soldaat om Palestijnen te ontmoeten en hun rechten te verdedigen? Hoe kon een Palestijnse vrijheidsstrijder afzien van het gooien van een molotovcocktail en in plaats daarvan luisteren naar de verhalen van Israëli's? Hoe uitdagend is het om vrienden te zijn over de grens in de huidige context? Zij aan zij zittend, een Israëliër en een Palestijn, zetten onze activisten de jongeren die zij ontmoeten aan tot diep nadenken.

1.2 Israëlisch-Palestijnse herdenkingsplechtigheid. De Israëlische herdenkingsdag, Yom HaZikaron, is een heilige dag in Israël. Het vindt jaarlijks plaats op de dag vóór de Israëlische Onafhankelijkheidsdag, Yom HaAtzmaut, om alle gesneuvelde Israëlische soldaten en burgers te herdenken. De herdenkingsplechtigheden die tijdens Yom HaZikaron worden gehouden, versterken nationalistische verhalen over slachtofferschap en angst voor de Ander. Onze Israëlisch-Palestijnse Ceremonie biedt een alternatief: het brengt Israëli's en Palestijnen die dierbaren hebben verloren samen om verhalen te delen, samen te rouwen en te spreken over verzoening. De jaarlijkse ceremonie werd het grootste Israëlisch-Palestijnse vredesevenement en trok meer dan 200.000 online kijkers van over de hele wereld.

1.3 Herdenkingsceremonie van de Nakba. De ceremonie, die is georganiseerd door een gezamenlijk comité van onze Palestijnse en Israëlische activisten, heeft tot doel de Israëli's en de internationale gemeenschap te informeren over het lijden dat het Palestijnse volk 74 jaar geleden, en nu nog steeds, te verduren heeft gehad. Het evenement is een daad van bewustzijn, moed en verzet, nu het in Israël onwaarschijnlijk is dat de scholen de gebeurtenissen van 1948 vanuit een Palestijns perspectief bespreken of accepteren.

1.4 Veldacties en rondleidingen op het terrein voor lokale of internationale groepen die Israël of Palestina bezoeken. We nodigen mensen uit om deel te nemen aan verschillende activiteiten, waaronder de jaarlijkse olijvenpluk, waarbij Israëli's en Palestijnen samenwerken om olijven te verzamelen en geweld of intimidatie van lokale Palestijnse landeigenaren te voorkomen, of waterleveringen aan Palestijnse dorpen in Area C die zijn afgesneden van het Israëlische elektriciteitsnet. Deze unieke acties stellen mensen in staat deel te nemen aan vreedzame anti-bezettingsactiviteiten.

2. Solidariteit in het veld

Er is behoefte aan meer dan alleen dialoog tussen Palestijnen en Israëli's. Onze activisten en vrijwilligers bundelen hun krachten om solidariteit en menselijkheid te tonen aan kwetsbare Palestijnse gemeenschappen. We hebben een toegewijd en moedig netwerk van Israëli's en Palestijnen die...

2.1. Deelnemen aan demonstraties om onze visie op vrede en gerechtigheid uit te dragen. Onze activiteiten volgen het principe van geweldloos verzet. Wij verzetten ons tegen geweld in al zijn vormen. 

Samen werken met Palestijnse gemeenschappen om beschadigde huizen en eigendommen weer op te bouwen. Elke week zetten onze activisten zich vrijwillig in en reizen naar afgelegen plaatsen in Palestina om kwetsbare dorpen en gemeenschappen te helpen waarvan de bezittingen door het leger of kolonisten zijn vernietigd.

2.2 We reizen naar de meest landelijke gebieden van de Westelijke Jordaanoever om Palestijnse herders te begeleiden als ze hun vee en geiten laten grazen. Wij bieden bescherming aan inheemse herders die stelselmatig worden geïntimideerd door kolonisten. Indien nodig praten onze Israëlische activisten met Israëlische soldaten, en komen zij op voor de rechten van onze Palestijnse buren.

3. Campagne voeren en belangenbehartiging

We pleiten lokaal en internationaal voor een einde van de bezetting en voor gelijke rechten voor alle inwoners van de regio, ongeacht nationaliteit, religie of seksuele geaardheid. We leiden ook een jonge generatie op die haar stem kan laten horen en die de missie van Strijders voor Vrede in de komende jaren zal kunnen voortzetten. In deze geest organiseren we...

3.1 Twee "Vrijheidsscholen" voor jonge Israëlische en jonge Palestijnse vredesactivisten. Beide groepen leren over de politieke context, de filosofie en het activisme van Combatants for Peace, technieken van geweldloos verzet, en het belangrijkste, het bestaan van de "Ander". De afgestudeerden van de Freedom schools ontmoeten elkaar en voeren samen projecten en activiteiten uit. Dit zou nooit gebeuren zonder ons.

3.2 Voorlichtingscampagnes. Het is belangrijk dat we zoveel mogelijk mensen erbij betrekken als we vrede willen stichten en een einde willen maken aan de bezetting. We voeren campagnes die een grote gemeenschap opbouwen van mensen die hetzelfde voelen als wij en iets willen doen aan het onrecht. Of het nu gaat om een campagne om een waterverbinding naar Palestijnse dorpen te brengen, of om een einde te maken aan de bouw van illegale nederzettingen, we voeren samen campagne, en laten iedereen zien dat er iets is wat ze kunnen doen, waar ter wereld ze zich ook bevinden.

3.3 Online webinars en politieke rondleidingen. Verschillende groepen (therapeuten, artsen, middelbare scholieren, synagogen, enz.) nemen vanuit het buitenland contact met ons op om de complexe situatie hier te begrijpen en zich te laten inspireren door ons Israëlische en Palestijnse model dat wij hebben gecreëerd. We houden ook contact met diplomaten die in Tel Aviv, Jeruzalem of Ramallah werken en nemen hen mee op excursies om te zien wat het betekent om in Palestina onder bezetting te leven.

4. Het Israëlisch-Palestijns conflict: een historisch perspectief

Sinds het begin van de 20e eeuw heeft het Israëlisch-Palestijnse conflict geleid tot duizenden brute doden, honderdduizenden ontheemden, en het is nog steeds dodelijk en gewelddadig op het moment dat we dit schrijven. Het is het vehikel van diepgewortelde tegenstrijdige verhalen over de geschiedenis, en tegelijkertijd heeft het betrekking op basisbehoeften en aanspraken die zowel de Palestijnse als de Israëlische (Joodse) cultuur gemeen hebben, zoals: veiligheid, vrijheid, toegang tot land en waardigheid. Hoewel het conflict niet in de eerste plaats een religieus conflict is, hebben de drie Abrahamitische godsdiensten die in de regio een rol spelen - jodendom, christendom en islam - de geschiedenis van het betwiste land sinds zeer oude tijden gestructureerd en zij spelen nog steeds een grote rol in de aanspraken die vandaag tot uitdrukking worden gebracht. Hun opkomst lang geleden heeft diepgewortelde identiteiten doen ontstaan die tot op heden overeind blijven.

Bij de oorsprong

De Joden werden uiteindelijk één volk met een gemeenschappelijke lotsbestemming gedurende de laatste tien eeuwen vóór de christelijke jaartelling. Het Oude Testament verhaalt verschillende episoden van zijn geleidelijke vorming op het grondgebied van voornamelijk het huidige Israël, Palestina, Jordanië en Egypte. De oude geschiedenis van het Joodse volk bestond, zoals wij weten, uit ballingen, lijden, oorlogen en territoriale veroveringen. Jeruzalem werd een van de centra van de beoefening van het Judaïsme. Toen werd Jezus Christus geboren. In Bethlehem vermoedelijk, dat nu in de bezette Palestijnse gebieden ligt, slechts 25 km ten zuiden van Jeruzalem. Tijdens zijn onderricht en na zijn dood (en verrijzenis, volgens de christenen) bekeerden steeds meer joden en ook sommige ongelovigen zich tot het christendom. Het historische Palestina begon de naam "Het Heilige Land" te krijgen. Aangenomen wordt dat de emigratie van de meeste grote groepen Joden naar andere delen van de wereld dateert uit de eerste eeuwen van deze christelijke jaartelling. Joden die een nieuw leven begonnen in het buitenland werden voorgesteld als de "Joodse diaspora". De eerste moslims die het historische Palestina bereikten, vestigden zich in de loop van de 7e eeuw, vanuit Saoedi-Arabië. Zij kregen steeds meer invloed en besloten uiteindelijk een belangrijk heiligdom te bouwen, de Al Aqsa Moskee (of Rotskoepel, tegenwoordig de 3e heiligste plaats van de Islam), op precies dezelfde plaats waar de Tweede Tempel van Jeruzalem in 70 na Christus door soldaten van het Romeinse Rijk was verwoest. Tijdens de vroege en late Middeleeuwen volgden de opeenvolgende door de Islam bestuurde politieke koninkrijken elkaar op. In deze periode werden ook door verschillende kruistochten tijdelijke Europese vorstendommen geïnstalleerd. Vanaf het begin van de 16e eeuw beheerste het Ottomaanse rijk, met het hoofdkwartier in het bloeiende Istanbul, de hele regio. Totdat, na de Eerste Wereldoorlog, het Britse keizerrijk het mandaat kreeg om over het historische Palestina te heersen.

De Zionistische beweging

Om het Israëlisch-Palestijnse conflict te begrijpen, is een korte terugblik nodig. We moeten teruggaan naar een heel belangrijk jaar: 1897. In dat jaar riep de Oostenrijks-Hongaars-Joodse advocaat Theodor Herzl in Zwitserland een conferentie bijeen - de Conferentie van Basel - waar vertegenwoordigers van de Joodse diaspora het idee bespraken om ergens in de wereld een veilig toevluchtsoord voor Joden te stichten. Deze droom was een directe reactie op de regelmatige antisemitische discriminaties en het geweld waaraan de Joden vooral in Europa werden blootgesteld. Genoemd naar de bijbelse term "Zion", die verwijst naar Jeruzalem (of het Land Israël meer in het algemeen), lobbyde de "Zionistische beweging" bij de Europese regeringen gedurende de eerste twee decennia van de 20e eeuw om hun idee van een "Joods thuisland" te promoten. In 1917 bereikten zij een belangrijke mijlpaal: de goedkeuring van de "Balfour Verklaring" door de Britse regering. In essentie gaf de tekst de impuls en de legitimatie om een "nationaal tehuis voor het Joodse volk" in Palestina te vestigen. Als gevolg daarvan overwogen duizenden Joden uit de hele wereld om naar dit nieuwe "thuisland" te migreren, dat verwant was aan Gods "Beloofde Land". Verschillende groepen Joden waren al in 1880 begonnen met emigreren naar Palestina. Maar nu waren het er veel meer. En om voor de hand liggende redenen leidde deze plotselinge immigratie op land (of vlak daarbij) dat eeuwenlang had toebehoord aan traditionele Palestijnse Arabischsprekende families, van moslim- of christelijke religie, tot spanningen. Kleine groepen gewapende Palestijnse "verzetsstrijders" voerden aanvallen uit op zowel joodse gemeenschappen als op vertegenwoordigers van het Britse koloniale regime. Omgekeerd vielen steeds geraffineerdere joodse militaire groepen Palestijnse dorpen binnen.

Het verdelingsplan

In dit klimaat van hoge spanning en dagelijkse aanvallen nam de Algemene Vergadering van de pas opgerichte Verenigde Naties in november 1947 een "Verdeelplan" aan. Het historische Palestina zou worden verdeeld in twee gebieden, één voor de Joden en één voor de Palestijnen. Maar de Arabische landen rond Palestina weigerden het compromis en begonnen een eerste grote regionale oorlog in 1948. De Israëlische strijdkrachten gingen in de tegenaanval en bewezen hun overmacht. Tot 700.000 Palestijnen die in het huidige Israël woonden, werden gedwongen al hun bezittingen te verlaten en naar het oosten (naar Transjordanië) of naar het zuiden (naar Gaza) te lopen. Er vonden onmenselijke en systematisch georganiseerde massamoorden op de burgerbevolking plaats. Tot op de dag van vandaag herdenkt het Palestijnse volk deze tragische episode als hun "Nakba" (Catastrofe). De oorlog ging door na de oprichting van de Staat Israël op 14 mei 1948. In 1949 werd met Jordanië onderhandeld over een wapenstilstandslijn (of Groene Lijn), waardoor de nieuwe Joodse Staat nog meer grondgebied kreeg, vergeleken met het Verdeelplan van 1947. Links, het verdelingsplan van 1947 (met in groen de gebieden die voor een Arabische staat waren bestemd). Rechts de situatie van vandaag na de territoriale veroveringen van 1967. Israël bezet militair de Westelijke Jordaanoever (met inbegrip van Oost-Jeruzalem) en de Golanhoogte, terwijl het de grenzen van de Gazastrook volledig controleert. (Illustraties: Wikipedia) Gazastrook Golanhoogte Westelijke Jordaanoever.

Links het verdelingsplan van 1947 (met de gebieden voor een Arabische staat in het groen). Rechts de huidige situatie na de territoriale veroveringen van 1967. Israël bezet militair de Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem) en de Golanhoogte, terwijl het de grenzen van de Gazastrook volledig controleert

De oorlog van 1967 en de bezetting van de Palestijnse gebieden

Bijna twee decennia later, op 5 juni 1967, begon Israël een zesdaagse oorlog tegen Egypte, Jordanië en Syrië. Opnieuw bewees het Israëlische leger zijn superioriteit en tegen het einde van de oorlog had Israël bijkomende gebieden veroverd: de Sinaï in het zuiden, de Golan in het noorden, de oostelijke wijken van Jeruzalem en de Transjordanië, het deel van het grondgebied dat door het Jordaanse koninkrijk werd beheerd ten oosten van de in 1949 overeengekomen "Groene Lijn" en ten westen van de rivier de Jordaan. Deze "Westelijke Jordaanoever" alsmede Oost-Jeruzalem, de Golanhoogte en de Gazastrook zijn sinds die tijd onder Israëlische controle gebleven (de Sinaï is in 1979 na een vredesverdrag aan Egypte teruggegeven). De Westelijke Jordaanoever (waarvan vaak wordt gezegd dat hij ook Oost-Jeruzalem omvat) en de Gazastrook vormen wat wordt genoemd het "Bezette Palestijnse Gebied". Ondanks talrijke resoluties van de VN-Veiligheidsraad waarin de aanhoudende Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden uitdrukkelijk en herhaaldelijk werd omschreven als onwettig volgens het internationaal recht, en ondanks de Oslo Vredesakkoorden (1993-95) die voorzagen in de geleidelijke oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat naast de Israëlische natie, is er tot vandaag niets veranderd. Welnu, althans territoriaal gesproken: de illegale bezetting van Palestina duurt nu al meer dan 55 jaar. Maar in de praktijk heeft deze langdurige bezetting de opeenvolgende Israëlische regeringen in staat gesteld een grootschalig, door de staat gesteund nederzettingenproject te plannen en uit te voeren, dat jaar na jaar blijft groeien met steeds meer woningen, wegen, water en elektriciteitsinfrastructuur, allemaal gemaakt voor nieuwe Joden die zich er vestigen. In 2003, midden in de "Tweede Intifada" (een grote en gewelddadige opstand van Palestijnen tegen Israël), begon de Israëlische regering met de bouw van een reusachtige scheidingsmuur die grotendeels op de "Groene Lijn" van 1949 blijft staan, hoewel hij op veel plaatsen inbreuk maakt op Palestijns grondgebied (namelijk ook op alle grote nederzettingen in de periferie van Jeruzalem). Vandaag, in 2022, wonen er bijna een half miljoen Joden naast 2,8 miljoen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, die parallel wordt bestuurd door een coördinatie-eenheid van de Israëlische regering, het Israëlische leger en een Palestijnse Autoriteit (in stedelijke gebieden). In Oost-Jeruzalem dragen ongeveer 230.000 kolonisten bij tot de geleidelijke "Judaïsering" van alle delen van de Heilige Stad, die oorspronkelijk werd beschouwd als zowel de hoofdstad van Israël als van een onafhankelijke Staat Palestina. Deze realiteit van bezetting leidt dagelijks tot gewelddadige incidenten en dwingt de Palestijnen te leven in een omgeving van voortdurende angst en controle van hun bewegingen