Malala Yousafzai werd op 12 juli 1997, als dochter van een leraar, geboren in de stad Mingora, een grote stad in Pakistan. Deze stad ligt in de Swatvallei, waar ook de Swatrivier stroomt. De vallei herbergt heel wat archeologische overblijfselen van de boeddhistische beschaving. De regio is een voormalig prinsdom, maar ging in 1969 op in de Noordwestelijke Grensprovincie (grens met Afghanistan). Het gebied biedt met haar hoge bergen, groene velden en blauwe meren een prachtige natuur.

In 2007 – 2008 wordt het grootste deel van het gebied veroverd door de Taliban. De Taliban gaat respectloos om met vrouwen en meisjes. Vrouwen worden opgesloten in hun eigen huizen. Vrouwen zijn onbelangrijk in de ogen van de Taliban en zijn enkel goed om kinderen te baren de mannen te bevredigen, en slaafs het huishoudelijke werk te verrichten. De meisjes in de Swat-vallei mochten niet langer naar school. De Taliban vernielde zo'n 150 meisjesscholen Malala heeft zich hier tegen verzet door middel van haar blog en door gewoon naar school te gaan toen dat weer mogelijk werd.

Fragmenten uit Malala's blog:

Zaterdag 3 januari 2009: "Ik ben bang".
Ik verschrikkelijk gedroomd over militaire helikopters en de Taliban. Het overkomt me wel meer sedert de start van de militaire operatie in de Swat regio. Mijn moeder maakte mijn ontbijt en ik ging naar school ook al was ik bang. De Taliban heeft immers een bevelschrift opgemaakt dat meisjes niet langer naar school mogen. Door dit bevelschrift zijn vandaag maar 11 van de 27 leerlingen aanwezig. Mijn drie vrienden zijn hierom met hun familie verhuisd naar Peshawar, Lahore en Rawalpindi. Op mijn weg terug naar huis hoorde ik een man zeggen:"Ik zal je vermoorden." Ik versnelde en na een tijd keek ik om om te zien of de man me nog steeds volgde. Tot mijn grote opluchting zag ik dat zijn dreigementen bestemd waren voor iemand waarmee hij aan het telefoneren was.

Zondag 4 januari: "Ik moet naar school gaan".
Vandaag is er geen school en ik word pas laat wakker, rond een uur of 10. Ik hoorde mij vader spreken over nog eens drie lichamen bij Green Chowk (een kruispunt). Ik voelde me slecht bij het horen van dit nieuws. Voor de start van de militaire operatie gingen we op zondag vaak picknicken in Marghazar, Fiza Ghat en Kanja. Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat wij dit nog eens deden. Vaak gingen wij nar het avondmaal nog wandelen, maar vandaag zijn we al thuis voor zonsondergang. Vandaag heb ik wat huishoudelijke klusjes gedaan, maakte ik mijn huiswerk en speelde ik met mijn broer. Maar min hart sloeg snel, want morgen moet ik weer naar school.

Maandag 5 januari: "Draag geen kleurrijke kleren."
Toen ik me klaarmaakte om naar school te gaan en mijn uniform wou aantrekken, herinnerde ik dat de directeur gevraagd had geen uniform aan te trekken en in hele gewone kleren naar school te komen. Ik besliste om mijn favoriete roze jurk aan te trekken. Andere meisjes droegen ook kleurrijke jurken. Het gaf de school een huiselijke uitstraling. Een vriend kwam naar me toe en vroeg me "In godsnaam, antwoord eerlijk, klopt het dat de Taliban onze school zullen aanvallen?" Tijdens de bijeenkomst in de voormiddag werd ons gezegd geen kleurrijke kleren meer te dragen omdat de Taliban hier aanstoot aan zou kunnen nemen.... Terug thuis had ik na de lunch had ik nog een paar lessen. Toen ik 's avonds teevee keek hoorde ik dat het uitgaansverbod na 15 dagen reeds was opgegeven vanaf Shakardra. Ik was blij met dit nieuws. Onze lerares Engels leefde in de streek en zou nu opnieuw naar school kunnen komen.

Woensdag 7 januari: geen gevuur, geen angst.
Vandaag ben ik naar Bunair geweest om er Muharram, een feestdag binnen de islam op vakantie door te brengen. Ik ben gek van Bunair omwille van de bergen en de weelderig groene velden. Bij ons is het ook heel mooi, maar er is geen vrede; Hier in Bunair is er rust en vreden, hier geen geweerschoten, geen angst. Hier zijn we allemaal heel erg blij. Vandaag zijn we naar het Pir Baba Mausoleum gegaan. Er was veel volk. Mensen komen hier bidden, maar voor ons was het een uitstap. In boetiekjes worden armbanden, oorbelle, medaillons en sieraden verkocht. Ik heb niks gekocht, want ik was niet echt onder de indruk. Mij moeder kocht oorringen en armbanden.

Vrijdag 9 januari: De Maulana is vertrokken?
Vandaag heb ik mijn vriendne verteld over mijn bezoek aan Bunair. Mijn vrineden lieten me verstaan het Bunair verhaal meer dan beu te zijn. We discussieerden over de geruchten over de dood van Maulana (de naam voor religieuze leider met aanzien) Shah Dauran. Hij hield vaak toespraken via de FM radio. Hij was het die aankondigde dat meisjes niet langer naar school konden. Sommigen zeiden dat hij dood was, anderen waren het hier niet mee eens. De geruchten over zijn dood deden de ronde omdat hij de avond voordien geen toespraak had gehouden op de radio. Eén meisje zei dat hij gevlucht was.
Gezien er geen les was op vrijdag, heb ik de hele namiddag gespeeld. 's Avonds hoorde ik op teevee over de ontploffingen in Lahore. Ik vroeg mezelf af waarom al deze ontploffingen, aanslagen blijven duren in Pakistan.

Woensdag 14 januari: Ik ga misschien niet meer naar school.
Ik ben slecht gehumeurd als ik naar school ga vandaag, want morgen start de wintervakantie. De directeur kondigde de vakantie aan maar sprak niet over de dag waarop de school haar deuren weer zou openen. Het is de eerste keer dat dit gebeurt. In het verleden werd de dag waarop de school terug opende heel duidelijk aangekondigd. De directeur informeerde ons ook niet over de reden waarom hij deze datum niet aankondigde, maar ik vermoed dat de Taliban heeft aangekondigd om alle meisjes onderwijs te ontzeggen vanaf 15 januari.
Deze keer waren de meisjes niet ten opgewekt over de vakantie omdat ze wisten dat als de Taliban hun bevelschrift zouden uitvoeren ze niet meer naar school zouden kunnen komen. Sommige meisjes bleven optimistisch over het fiet dat de school wel terug zou openen in februari, anderen zieden dat hun ouders al beslist hadden om de Swat regio te verlaten omwille van hun opleiding.
Gezien het de laatste schooldag is, Hebben wij besloten om wat langer op de speelplaats te spelen. Ik ben ervan overtuigd dat de school terug opengaat, maar wanneer ik vertrek kijk ik nog eens naar de gebouwen alsof ik hier nooit meer terugkom.

Donderdag 15 januari: een nacht gevuld met artillerievuur
De hele nacht is er geschoten, ik werd drie keer wakker, maar omdat er geen school is, ben ik pas om 10u opgestaan. Een vriend kwam langs en we bespraken ons huiswerk. Vandaag is het 15 januari, de laatste dag voor het bevelschrift van de Taliban ingaat, en mijn vriend bespreekt het huiswerk alsof er nks aan de hand is.
Vandaag las ik ook het dagboek dat ik geschreven heb voor de BBC (in het Urdu) en dat in de krant werd gepubliceerd. Mijn moeder hield van mijn schrijversnaam 'Gul Makai' (korenbloem) en vroeg mijn vader om mijn naam te veranderen. Ik hou ook wel van deze naam want mijn echte naam betekent 'veel verdriet'. Mijn vader vertelde me dat iemand hem enkele dagen geleden een afdruk van het dagboek had gebracht om te zeggen hoe geweldig hij het vond. ik zag dat mijn vader glimlachte, maar niet eens kon zeggen dat het door zijn eigen dochter was geschreven.

Nadat haar echte naam bekend werd, verscheen ze regelmatig in de Pakistaanse en internationale media die pleiten voor het recht voor meisjes om naar school te gaan. In 2011 nomineerde de Zuid-Afrikaanse aartsbisschop Desmond Tutu haar voor de Internationale kindervredesprijs. In december 2011 werd ze bekroond met de eerste Pakistaanse jeugdvredesprijs.

De aanslag op Malala

Toen Malala Yousafzai op 9 oktober 2012 van school met de bus terugkeerde naar huis werd een doelgerichte aanval op haar gepleegd door de Taliban. De Taliban namen het niet dat Malala het symbool werd voor de emancipatie van jonge vrouwen en onderwijs genoot. Maar als een van de weinigen nam zij het op tegen de Talibanisering. Ze verhief haar stem voor het recht op onderwijs voor meisjes, iets wat de Taliban in haar land probeerde te bannen. Dit persoonlijke protest toont haar moed, maar maakte haar duidelijk ook heel kwetsbaar.
Ze werd zwaar gewond aan het hoofd door een kogel en raakte tevens gewond aan de hals. Ze werd overgebracht naar een ziekenhuis in Rawalpindi waar dokters de kogel uit haar hoofd verwijderden. Toen duidelijke werd dat ze de aanslag zou overleven, dreigden de Taliban er meteen mee haar alsnog om te brengen.

Na de aanslag

Op 15 oktober 2012 wordt de jonge mensenrechtenactiviste overgevlogen naar Groot-Brittanië waar ze in Birmingham een gespecialiseerde behandeling krijgt. Uiteraard is ze in Groot-Brittannië ook beter beschermd tegen de dreiging van de Taliban.

Inmiddels is Malala een icoon, een symbool geworden. Dit blijkt duidelijk als de Verenigde Naties 10 november uitroepen als "dag van Malala", de dag waarop aandacht gevraagd wordt naar de naar schatting 32 miljoen meisjes en 29 miljoen jongens die wereldwijd geen basisonderwijs krijgen.

Begin januari 2013 mag ze het ziekenhuis verlaten. Begin februari ondergaat ze nieuwe operaties. Malala Yousafzai verblijft ook nu nog steeds in Groot-Brittannië. Halverwege maart trok Malala voor het eerst weer naar school. "Ik ben uitzonderlijk blij dat mijn droom om terug naar school te kunnen gaan vandaag realiteit wordt. Ik wil dat alle meisjes op deze wereld deze fundamentele kans krijgen," zei ze in een verklaring.

Malala heeft inmiddels haar eigen fonds opgericht. De Malala Yousafzai Foundation waarmee ze onderwijsprojecten voor meisjes in de Swat-vallei in Pakistan wil ondersteunen. Daarnaast wil ze ook de families van deze meisjes financieel bijstaan.

Begin april 2013 kondigde Malala dan ook de eerste gift van $ 45000 aan voor een niet bij naam genoemde organisatie in de vallei waarmee onderwijs gefinancierd zal worden van 40 meisjes tussen 5 en 12 jaar. Anders waren deze meisjes veroordeeld tot huishoudelijk werk. De organisatie die omwille van veiligheidsredenen niet met naam werd benoemd zal voor een veilige plek instaan voor de meisjes en financiële steun verlenen aan de families. Tijdens een videoboodschap waarin ze deze eerste gift aankondigde zie Malala dat dit het meest gelukkige moment in haar leven was en ze voegde er aan toe: "Ik nodig iedereen uit om mijn stichting te steunen om zo de steun aan 40 meisjes op te drijven tot de steun aan 40 miljoen meisjes

Malala Day

12 juli werd door de Verenigde Naties uitgeroepen tot Malala Day, als steun en bewondering voor haar inspanningen voor het recht op onderwijs voor alle kinderen. Op 12 junli '13, op haar zestiende verjaardag, sprak Malala Yousafzai in de gebouwen van de VN in New York voor een publiek van ruim 500 personen, waaronder een aantal hoge VN-vertegenwoordigers. In haar toespraak legde Malala de nadruk op het belang van onderwijs. "Ik sta hier om mijn stem te verheffen voor het recht van elk kind op onderwijs. Onze boeken, en pennen zijn onze machtige wapens. Onderwijs is de enige oplossing. Eén kind, één leraar, en één boek kunnen de wereld veranderen", luidde het in haar toespraak. Terugblikkend op de aansalg zei ze: "De zwakte, de angst en de hopeloosheid zijn weg. Sterkte, kracht en moed zijn in de plaats gekomen."

http://www.un.org/apps/news/story.asp?NewsID=45395#.UfEcoyRCQdU